Wczesne średniowiecze

Goci w 1. poł V w na pd Galii stworzyli własne państwo ze stolicą w Tuluzie. wspierając legalne władze Rzymu, rozszerzyli swoje wpływy na część Płw Iberyjskiego. Usunęli wówczas z niego wrogich Rzymianom Wandalów i podporządkowali sobie lokalną ludność.

Zostało ono zniszczone dopiero przez najazd Arabów w VIII wieku]

odrzucone jako sprzeczne z wiarą Kościoła przez pierwszy od czasów apostolskich powsz, ekumeniczny sobór chrześcijaństwa, sobór nicejskim (325 r.), kt. przewodniczył Konstantyn Wielki. przed śmiercią przyjął on jednak chrzest z rąk ariańskiego biskupa

. Król od 471, otrzymał od Ostrogotów Mezję Górną. Po wojnie z Odoakrem (489-493) i likwidacji jego państwa, założył w Italii państwo ostrogockie, uznając nad sobą zwierzchnictwo Cesarstwa Wschodniego, w 498 ogłosił się niezależnym władcą.

Teodoryk przywrócił starą tradycję cesarską rozdawnictwa zboża biedocie rzymskiej oraz reaktywował niezwykle popularne i zarazem bardzo kosztowne igrzyska cyrkowe.

W III w. i w 1. poł IV w., osiedlili się na pn wybrzeżach M Czarnego. Wcześniej Skandynawia, i płd wybrzeże Bałtyku. W 378 Ostrogoci wspomogli Wizygotów w bitwie pod Adrianopolem 0 śmierć Walensa Nowy cesarz zgodził się na zamieszkanie przez Dacji i Mezji

Państwo Ostrogotów w 553 roku zostało podbite przez Cesarstwo Bizantyńskie.

Uczestniczył w wyprawach wojskowych cesarstwa zachodniorzymskiego, m.in. w bitwie na Polach Katalaunijskich (obecnie Francja) w czerwcu 451, gdzie wojska Rzymian i Wizygotów zmierzyły się z Hunami pod wodzą Attyli.

na Polach Katalaunijskich przyczynił się do sukcesu Wg legendy zginął na rozkaz wodza Rzymian Aecjusza, który nie chciał wypełnić prośby króla Wizygotów - Aecjusz przed laty wziął w niewolę ciężarną żonę Teoderyka, i wychowywał urodzoną córkę jak własną,

ról Wizygotów w latach 586–601, doprowadził do przyjęcia przez Wizygotów chrześcijaństwa wyznania rzymskiego zamiast ariańskiego. Prowadził walki z Frankami o pogranicze Galii i Hiszpanii

I państwo Wandalów powstało w pocz. V wieku na Płw Iberyjskim. Potem zajęli Afrykę Północną (429–439). W 2. poł V wieku Wandalowie utracili swoje posiadłości w Hiszpanii na rzecz Wizygotów, ale sami zajęli Korsykę, Sardynię i Sycylię oraz pn Afrykę

ich państwo zostało ostatecznie podbite przez Cesarstwo Bizantyńskie w latach 533–534.- cesarz Justynian i Belizariusz Królowie Wandalów konsekwentnie stosowali zasadę rozdziału ludności germańskiej i rzymskie

Brytowie musieli wtedy stanie stawić czoła Piktom z pn ani Celtom (mówiącym językiem gaelickim) z Irlandii i zachodniej Szkocji. Brytowie wezwali wówczas na pomoc pokrewne plemiona, Germanów z kontynentu. trzy plemiona: Sasi, Anglowie i Jutowie

Zjednoczył królestwa frankijskie, pobił Wizygotów i zajął całą Galię. Przyjął chrześcijaństwo w imieniu swoim i swego ludu (496).

Po śmierci Attyli przenieśli się do Panonii, wywalczyli sobie miejsce do zamieszkania na wschód od rzeki Cisy. W Panonii toczyli nieustanne walki z Longobardami, zamieszkującymi na zachód od południkowego odcinka Dunaju., pokonani przez Awarów

zasłynął na przełomie VI i VII w. łupieżczymi wyprawami głównie przeciw Bizancjum. Kaganat awarski rozpadł się pod wpływem ataków frankońskich wojsk Karola Wielkiego i Protobułgarów pod koniec VIII w.

Awarowie rozbili w koalicji z Longobardami państwo Gepidów w Panonii w roku 567. W następnym, 568 roku Longobardowie dobrowolnie przekazali Awarom swoje ziemie położone na zach od Dunaju i przenieśli się do północnej Italii.

państwo rozpadło się pod uderzeniem Chazarów. Część Protobułgarów przyjęła zwierzchnictwo chazarskie, część wywędrowała na pn w rejon środk, Wołgi, gdzie utworzyła Bułgarię Kamską, inna część pod wodzą Asparucha utworzyła nad Dunajem państwo bułgarskie.

W 1236 r Protobułgarzy Kamscy zostali podbici przez Mongołów i włączeni do Złotej Ordy. W 1431 r. terytorium na płd od Kamy zostało włączone do Wlk Ks Moskiews, na pozostałym obszarze powstał Chanat Kazański, który w 1552 r. został przyłączony do Rosji.

Twórca Bułgarii naddunajskiej, którą władał w latach 681–701.

Herakliusza często uważa się za pierwszego cesarza bizantyńskiego, a nie wschodniorzymskiego, zastąpił używany dotąd łaciński tytuł cesarski caesar imperator augustus greckim terminem basileus oraz zastąpił łacinę używaną w roli języka urzędowego greką.

rozgromił perską dynastię Sasanidów, która wcześniej zajęła tereny Bliskiego Wschodu. Po jego śmierci Persowie odzyskali tereny Wschodu.

autorka słów „purpura cesarska jest najwspanialszym całunem” (to jest okryciem ciała zmarłego w trakcie pogrzebu).

Od 532 r prowadził zwycięskie wojny, dzięki którym Bizancjum zajęło dawne prowincje Rzymu w zachodniej części Morza Śródziemnego (Italia, Hiszpania, północna Afryka).

Polecił ogłosić prawa wydane przez swoich poprzedników i siebie (tzw. Kodeks Justyniana). zwiększył pobór podatków, co wywołało wybuch buntu w 532 roku. W czasie jego tłumienia zginęło około 30 tys. ludzi. w 529 roku nakazał zamknięcie akademii ateńskiej

Krwawo stłumił bunt przeciw cesarzowi w 532 roku i został mianowany dowódcą wojsk skierowanych do Afryki Północnej. Pokonał Wizygotów (533) i zajął dla cesarza Italię (535–539).), bronił Konstantynopola przed Hunami (559).

Miała to być jedyna wersja prawa dla wszystkich poddanych cesarza. Ze względu na spójny charakter i zgromadzenie przepisów wydanych przez poprzednich cesarzy Kodeks był bardzo często wykorzystywany także na Zachodzie przez całe średniowiecze.

Frankowie zdetronizowali ostatniego władcę merowińskiego, a na króla wybrali majordoma Pepina Małego, ojca Karola Wielkiego.

. Pełniące go osoby były początkowo odpowiedzialne za zarządzanie bieżącymi potrzebami dworu królewskiego. Od VII wieku stali się faktycznymi zarządcami królestw, odsuwając w cień koronowanych władców.

Pepin II. zdołał on u schyłku VII i na początku VIII w. przywrócić autorytet merowińskiego króla w Neustrii, Austrazji, Akwitanii i Burgundii. Jego syn, Karol Młot, dzierżąc godność majordoma, pokonał Arabów (Poitiers, 732 r.) i Sasów na pn. Pepin Krótki

Osoba, która go sprawowała, była zobowiązana kontrolować należyte wykonywanie zarządzeń władcy na terenie królestwa, później Cesarstwa. Urząd ten powierzano głównie wyższym duchownym. Rzadziej Karol przekazywał go możnym świeckim.

Karol mianował margrabiów, na ziemiach nadgranicznych. Tu Karol tworzył tak zwane marchie. Władający nimi margrabiowie łączyli w sobie kompetencje dowódcy wojsk i urzędnika administracji.

, wypracowany pod koniec VIII i w IX wieku[1] przez kancelarię cesarską Karola Wielkiego we współpracy ze słynną akwizgrańską szkołą pałacową.