23 AKADEMIZM I MALARSTWO HISTORYCZNE

kierunek w sztuce rozwijającej się w wieku XIX w kręgu oddziaływania oficjalnych instytucji: akademii sztuk pięknych, wystawowych salonów, urzędowego mecenatu, wyrastający z akademickiej teorii i praktyki warsztatowej;

* zadaniem sztuki jest przekazywanie idei, stąd o wartości dzieła przesądza przede wszystkim jego treść – akademicka hierarchia tematów – przede wszystkim mitologia i historia, następnie pejzaż, portret, sceny rodzajowe, martwa natura

scena mitologiczna realizująca wszystkie założenia akademizmu – doskonały rysunek postaci i fal, idealizacja ciała Wenus na wzór starożytnych rzeźb, wystudiowana, zmysłowa poza (do tego długie, ogniste i falujące włosy)

polski malarz, przedstawiciel akademizmu. Był autorem wielu obrazów, a także kurtyn Teatru Miejskiego w Krakowie (1894) i Teatru Wielkiego we Lwowie (1900).

polski malarz, przedstawiciel akademizmu. Był autorem wielu obrazów, a także kurtyn Teatru Miejskiego w Krakowie (1894) i Teatru Wielkiego we Lwowie (1900).

Podejmował tematykę historyczną i mitologiczną, malował alegorie, portrety, sceny rodzajowe.

Projektował wnętrza mieszkalne, dekoracje, kostiumy, przygotowywał oprawy artystyczne uroczystości. Dekoracyjnie ukierunkowana sztuka Makarta wywarła silny wpływ na modę, wnętrza mieszkalne i rzemiosło artystyczne okresu grynderskiego.

polski malarz, twórca obrazów historycznych i batalistycznych, historiozof. Był autorem ponad trzystu obrazów olejnych oraz kilkuset rysunków i szkiców. Jeden z najwybitniejszych polskich malarzy w historii[

Historia była jego obsesją. Nie potrafił o niej pisać ani opowiadać, więc ją malował. Zarzucano mu swobodne podejście do historii. Sam Matejko traktował swoje obrazy jako głos w polemice dotyczącej przeszłości i przyszłości kraju, a nie wyraz ideologii.