36 INFORMEL, ABSTRAKCJONIZM, NOWA FIGURACJA

niemiecki malarz, fotograf i grafik. Zaczął w 1945 r. w stylu inspirowanym twórczością Paula Klee, szybko odniósł sukces, nawiązując współpracę z Georgesem Mathieu. Pod wpływem Mathieu przejął swobodniejszą technikę, poświęcił się abstrakcjonizmowi.

malarz amerykański, uważany, obok Pollocka i de Kooninga za inicjatora stylu action painting. Spośród innych malarzy wyróżnia go oszczędność środków i czytelny zamysł kompozycyjny (oczywiście w szczególnym rozumieniu ekspresjonistycznym).

Kline nie malował "całego chaosu", ale jego drobne, ale oglądane z bliska elementy. Jego obrazy to informel pod mikroskopem.

amerykański malarz pochodzący z okolic Witebska. Czołowy przedstawiciel nurtu color field painting. Mistyk, początkowo admirator filozofii Nietzschego i adept surrealizmu.

Jego malarstwo nie miało jednak nic wspólnego z energetycznym chaosem informelu, cechowało je wyrafinowanie kolorystyczne i dyscyplina kompozycyjna, wskazująca na głębokie inspiracje filozoficzne i symbolistyczne.

był, podobnie jak Mark Rothko, urodzonym w USA synem rosyjsko-żydowskich emigrantów i współtwórcą nurtu color field painting.

Od Rothki odróżnia go skłonność do geometrycznej dyscypliny kompozycyjnej, która doprowadziła go w kierunku innego nurtu ekspresjonizmu abstrakcjonistycznego - malarstwa hard edge.

grupa artystów z Dusseldorfu (Niemcy) założona w 1958 r. przez Heinza Macka i Otto Piene. Artyści ci pragnęli przeciwstawić "starej" sztuce informelu nową, pełną nadziei i idealizmu postawę, wymagającą zerwania z przeszłością (czyli dziedzictwem wojny),

Był to nurt estetyzujący, purystyczny, deklarujący "redukcję figuratywizmu i purystyczną koncentrację na czystości koloru i dynamicznym ruchu światła w przestrzeni". W praktyce uprawiali malarstwo kompozycyjnie przypominające manierę color field,

malarz argentyński, twórca tzw. spacjalizmu, polegającego na tworzeniu obrazów przestrzennych przez ich rozcinanie i dziurawienie.

malarz francuski, przedstawiciel nurtu zwanego nowym realizmem (Nouveau Réalisme), powstałego ok. 1960 r. w kręgu artystów francuskich i szwajcarskich. Grupa powiększona o artystów włoskich wzięła udział w programowej wystawie The Art of Asemblage,

Nowy realizm odwoływał się do ruchu dada i był europejską odmianą amerykańskiego pop-artu, jednak mniej było w nim antykonsumpcjonistycznej ironii, więcej natomiast gorzkiego sarkazmu. O ile amerykański pop art był jarmarkiem konsumpcjonistów,

malarz pochodzenia holenderskiego, mający własny, bardzo agresywny styl, ale nigdy nie odrywający się całkowicie od elementu figuratywizmu.

Pod koniec lat 30-tych, prawdopodobnie pod wpływem Arshila Gorkyego zwrócił się w kierunku ekspresjonizm mającego jeszcze odniesienie do realnego świata, ale na poziomie kaligraficznego symbolu.

kierunek w sztuce po II wojnie światowej, zwany również ekspresyjnym figuratywizmem. Zapowiedzią była wystawa w Nowym Jorku w 1959 roku, natomiast jako osobny nurt istniał od 1965.

Cechy nowej figuracji to: symboliczność, ekspresyjność, subiektywizm, stosowanie aluzji, posługiwanie się deformacjami, atmosfera niepokoju, lęku, pesymizm.

irlandzki malarz, najwybitniejszy przedstawiciel nowej figuracji. Początkowo ulegał wpływowi kubizmu i surrealizmu. W 1937 r. wziął udział w wystawie nazwanej Young British Painters (z Sutherlandem i Royem de Maistre).